Ervaringsverhalen

“We gingen ook wel bij Peter weg en dan vond ik haar een domme tuthola, en zij noemde mij een biervat.” “Hoe het nu gaat; ik hoop dat we zo samen oud kunnen worden,” zegt Riek. “We hebben het weer heel vaak hartstikke leuk. Maar 1 keer in de veertien dagen gaat er toch weer een kopje door de kamer.”

Mijn kwaliteiten zitten in een doosje, maar ik zet nu vaker de deksel open.

“Ik denk dat het niet veertien dagen langer had moeten duren voordat we hulp kregen. Dan was de situatie zeker ontspoord.”

“Een ongeluk komt nooit alleen,” vervolgt Wanda. “Ik maakte ook schulden, kreeg deurwaarders op de stoep. De belastingdienst eiste geld en natuurlijk de postorderbedrijven.” Maar dat is gelukkig allemaal verleden tijd.

“Scheepvaart en transport, kan dat ook?” ontdekt hij. “Maar via Infra Vak heb je wel gegarandeerd een baan.” Hij twijfelt. “Ach, dat kan ik ook niet in drie weken zeggen. We zien wel.”

“Als huisdokter zie ik dan een ‘waar is Wally-zoekplaat’ voor me: in de drukte van het sociaal domein is het lastig om de juiste hulpverlener te vinden.”

Vroeger droomde ze er vaak over, dan stond ze weer bij dat bed, dan zag ze hem weer liggen met dat infuus in zijn arm. Dat is nu helemaal over. En ook de lichamelijke klachten zijn verdwenen.

“Door haar vragen zoals: ‘Wie ben je, wat wil je met je leven...’ heb ik weer zelfvertrouwen gekregen. En zowaar een baan waarin ik me prettig voel en waarvan ik ervaar dat de mensen blij zijn dat ik hen kan voorthelpen. Het is een drukke baan met lange dagen, maar daar geef ik niet om. Want ik heb ontdekt dat contact met mensen ook mij verrijkt; dat emoties tonen of begrijpen helpend kan zijn.”

"Ik had moeite om in die andere rol te komen. Had de neiging om rechtstreekse vragen te ontwijken. Of om alles te omzeilen door een lang verhaal te houden. De aandacht afleiden. Ik herkende alle trucjes van mijn cliënten, nu gebruikte ik ze zelf".

“Ik had opeens weer een leven voor mij, maar wist niet meer hoe ik moest leven. Ik had een groot schuldgevoel ten opzichte van mijn donor; een ander mens geeft mij de kans om verder te leven en daar moest ik iets van gaan maken. Ik moest flink zijn.

Mijn eerste stap na alles wat er is gebeurd, om mijn weg weer te vinden.

“Zoek hulp. Praat erover, ook al heb je het jarenlang verzwegen. Al doet het opnieuw nog zoveel pijn, uiteindelijk lucht het je op.”