“Bij de scheiding hebben we de belangen van de kinderen voorop gesteld,” zeggen Antoinette en Bart. En daarover zijn serieuze afspraken gemaakt. “We wonen op ongeveer 100 meter van elkaar. De kinderen hebben in beide huizen hun eigen plek. Over de opvoeding hebben we samen afspraken gemaakt en als er verschillen ontstaan dan kunnen we daarover praten,”zegt Antoinette. “In die tijd, zo’n tien jaar geleden, hebben we de kinderen ook bij onze echtscheidingstherapie betrokken. Je kunt zeggen dat iedereen wel goed in zijn vel zat.” Bart vult aan: “De kinderen waren ook veel jonger. Probleempjes in de lagere schoolleeftijd zijn natuurlijk ook wel eenvoudiger dan waar we nu mee te maken krijgen.”
Ik verzette me eerst tegen dit idee
Een hartaanval van vader Bart en het overlijden van de vriendin van vader gooide het leven van iedereen overhoop. Bart: “Ik had genoeg aan mezelf, kon bij mijn huisarts terecht als ik het niet meer zag zitten.” Antoinette zag dat de kinderen in hun gedrag heel heftig reageerden: “Er was tijdens het uitgaan alcoholmisbruik, geweldadige dingen, thuis veel discussies en ruzies. Ik maakte me grote zorgen.” “De huisarts wees me op De Kern,” vervolgt Bart. “Ik verzette me eerst tegen dit idee, vond het een moeilijke stap, maar zag wel dat het zo niet goed ging.”
De situatie was zeker ontspoord
“We konden heel snel terecht bij het maatschappelijk werk,” vindt Antoinette. “Ik denk dat het niet veertien dagen langer had moeten duren voordat we hulp kregen. Dan was de situatie zeker ontspoord.”
En daar zat Sociaal Werker Ton met twee volwassen en vier kinderen. Antoinette vertelt hoe dat was: “Het belang van de kinderen stond voorop, net als altijd. Ton betrok iedereen bij alle onderwerpen en gaf rustig gelegenheid aan het uiten van emoties. Hij voelde ons goed aan. Want hoe reageer je op elkaar? Dan is het fijn dat Ton de leiding heeft.”
“Het was niet gemakkelijk om over emoties te spreken,” stelt Bart. “Daarvoor had Ton kaartjes met daarop vragen, zodat je bijna vanzelfsprekend dingen benoemt waar je zelf mee zit.”
Gevoelens bespreekbaar maken
“We hebben met z’n zessen geleerd dat het belangrijk is om je gevoelens bespreekbaar te maken,” concludeert Antoinette. “De therapie is nu achter de rug. De gebeurtenissen hebben veel impact gehad, maar we hebben op tijd hulp gekregen. Ik merk dat de kinderen zich momenteel beter voelen.
Ik zelf ben nog alerter op wat ik afglijden zou willen noemen. Als er nu bij uitgaan en feestjes veel drank en ongewenst gedrag aan de orde zouden zijn, zal ik dat eerder ter sprake brengen.”
“Al zijn ze bijna volwassen -nou ja dat denken ze-,” lacht Bart, “we willen wel dat de waarden die wij hen in de opvoeding meegegeven hebben overeind blijven.” Dat beaamt Antoinette: “Loslaten, maar niet aan hun lot overlaten.”
“Een beroep doen op het maatschappelijk werk tijdens het verwerken van rouw en verdriet is een passende oplossing voor ons geweest,” dat zijn Antoinette en Bart met elkaar eens. Ze hebben een voorstel voor een soort ouder-en-relatie-apk: “Alle ouders een of twee keer per jaar een gesprek bij De Kern!” Zelf gaan ze binnenkort nog een keer naar Ton.
