Josefien was directeur van een basisschool toen ze met een burn-out thuis kwam te zitten. Er werd een regeling getroffen en ze vertrok uit het onderwijs. Helaas ging het niet beter met haar. Josefien kreeg huilbuien, werd angstig en ze trok zich ook terug uit de contacten met andere mensen.
Een woordje meer of minder
Josefien begreep zelf dat ze hulp nodig had. De huisarts verwees haar naar De Kern. Ze kwam terecht bij maatschappelijk werker Ton en ze vertelt erover. “Ton zette een methode in die ze ‘focussen’ noemen. Je vertelt over je klachten, je leert ze te voelen in je lichaam, maar denkt erover zonder oordeel en zonder meteen een oplossing te willen.
Je moet ook anders leren praten… Ik zei bijvoorbeeld: ‘Ik ben verdrietig’, maar van Ton moest ik zeggen: ‘IETS in mij is verdrietig’. En even later zei hij: 'Ga eens met je aandacht naar dat iets toe, kijk eens wat het is”.
Het leek een kleinigheid, een woordje meer of minder, wat maakt het uit? Het bleek veel uit te maken. Dat woordje zorgde namelijk voor ruimte tussen het verdriet en haarzelf. Er kwam een soort afstand die maakte dat ze het kon bekijken, het kon voelen, en van daaruit erover kon praten.
Zij was dat meisje
“Er kwamen beelden in mijn hoofd" vervolgt Josefien. "Ik zag een klein meisje van wie de moeder al jong overleden was. Dat meisje voelde zich in de steek gelaten, ze was helemaal alleen achtergebleven. In die eenzaamheid nam ze een besluit: ze stond er alleen voor, niemand kon haar helpen". Deze beelden hadden alles te maken met Josefien haar verleden. Zij kon voelen dat zij zelf dat kleine meisje was geweest. Dat zij zich toen zo had gevoeld en dat zij dat ingrijpende besluit had genomen.
“Ton zei: ‘Ga eens bij dat meisje zitten, wat heeft ze nodig?’ Dat wist ik meteen: dat meisje heeft vooral troost nodig. Erkenning van het verdriet, van de ramp die haar was overkomen. En ik kon mijn armen om dat meisje slaan en haar troosten”.
De feiten kende Josefien wel, alleen de pijn die erbij hoorde had ze nooit durven voelen. Die pijn kwam nu boven, dat was het verdriet en daar mocht ze om huilen. Het werd de heling van een jarenlang weggedrukt probleem.
Het slot nadert
Bijna een jaar heeft Josefien met Ton gesproken, en nu zit ze in de eindfase. Ze heeft meer zicht gekregen op wie ze is, hoe ze reageert, en het belangrijkste: ze accepteert dat van zichzelf. Ze kan nu ook hulp vragen als dat nodig is. Josefien kijkt tevreden terug op de gesprekken. Ze raadt het iedereen aan, want ze gunt het alle mensen die ergens mee zitten.
Josefien is een pseudoniem, de persoon op de foto is niet de geïnterviewde.
