Brian en Anna zijn erg goed in ruziemaken. Het begint meestal met een kleinigheid, gewoon een irritatie. Daarna halen ze er van alles bij, de één weet nog ergere dingen te zeggen dan de ander. Het eindigt meestal in een scheldpartij met slaande deuren. Hun twee jonge kinderen kregen er ook last van. De kleine meid van zes jaar probeerde zelfs al te in te grijpen… Ze begrepen dat ze zo niet langer konden doorgaan.
Bang om elkaar iets aan te doen
Brian is de prater van het stel. Hij vertelt: “De huisarts bracht ons in contact met Ton, maatschappelijk werker bij De Kern. Daar kregen we gesprekken mee, eerst 1x per 14 dagen, later 1x per maand. We zijn nu een jaar bezig, het is nog niet af. Maar ik moet wel zeggen: vroeger was het nóg erger. We hebben allebei een kort lontje, we zitten zomaar in een negatieve spiraal. Dat kan zó erg worden dat we wel eens bang waren om elkaar te lijf te gaan. Achteraf schaamden we ons daar natuurlijk over. We hebben er zelfs over gedacht om uit elkaar te gaan”.
Wat voor hulp kregen ze?
Brian gaat verder: “We hebben van Ton vooral geleerd om een ‘time-out’ toe te passen. Een soort pauze dus, waarin je stopt met ruziemaken. Zelfs stopt met praten, want dat maakte het alleen maar erger. En het helpt ook als je even uit elkaar gaat”. Brian ging vaak naar boven, even op bed liggen. Hij merkte dat de ergste boosheid dan zakte. Ze hebben dat wel moeten leren. “Zo'n time-out gaat niet gemakkelijk hoor, want je zit midden in een hoogoplopende ruzie, dan voelt het heel onnatuurlijk om daar zomaar mee te stoppen. Zeker ík had daar moeite mee, ik bleef maar doorgaan, want ik verwachtte daar de oplossing van”.
Respect voor elkaar
Anna vult aan: “We hebben ook geleerd om meer respect te hebben voor elkaar. We lijken wel veel op elkaar, maar er zijn ook grote verschillen. Van Ton leerden we accepteren dat zo'n verschil bij die ander hóórt en dat jij daar niks aan kunt veranderen. Het is net zoiets als de kleur van zijn ogen of de vorm van zijn handen, die kan ik ook niet veranderen".
Hoop voor de toekomst
Ze hebben ook geleerd om hun eigen gedrag te onderzoeken, om niet steeds de ander te beschuldigen. Mede daardoor gaat het nu beter. En de ruzies die ze nog wèl hebben zijn minder heftig. Vroeger gebeurde het elke week, nu is dat nog maar 1x per maand. Vroeger duurden de ruzies langer, nu gebruiken ze steeds vaker de time-out. Dat werkt en daar zijn ze blij mee. Anna besluit: “Het begin is er, we zijn bezig met het vervolg en gelukkig zien we verbetering. Dat is goed. Voor onszelf maar zeker ook voor onze kinderen”.
De gebruikte namen in dit interview zijn niet de echte namen van de geïnterviewden. De personen op de foto zijn niet de betrokkenen.
