“Zij was de eerste die mij weer bij mijn voornaam noemde.” Mevrouw (Anneke) van de Wetering lacht. Maar haar verhaal begon niet vrolijk: “Als je 87 bent, en alle bekenden van jouw generatie zijn er niet meer, dan ben je alleen nog ‘Mevrouw Van de Wetering’.
Mevrouw Van de Wetering woont zelfstandig. De meeste dingen kan ze zelf. “Eén keer in de week komt de hulp. Die kan beter op het trapje staan dan ik,” lacht ze. Maar bijvoorbeeld de administratie: “Die deed mijn man altijd.” Dat liep dus een beetje uit de hand. De hulp zag het: een kastje met ongeregelde administratie en een envelop waar ‘dagvaarding’ op stond. “Zij,” mevrouw van de Wetering bedoelt de medewerker van Op Koers, “Heeft de hele boel op tafel gelegd en met mij besproken. Zij had er verstand van, maar ik mocht zelf beslissen. Die gesprekken vond ik wel heel persoonlijk hoor.”
“Achteraf was dat eigenlijk de grootste zorg, ik wist het wel, maar ik durfde er niet meer naar te kijken,” zucht mevrouw Van de Wetering. “Nu dat is geregeld voel ik me weer fijn in mijn huis. Ik durf zo wel weer verder!”
